Τυφώνας

Ανάμεσα στις δονήσεις του εγκεφάλου και στη κοσμική σύγχυση αντιλαμβάνεται τη σπειροειδή μορφή της ιστορίας. Δεν έχει τέλος, περιστρέφεται ατέρμονα μα ωστόσο λογχίζει τα σωθικά. Ένας ασύλληπτα μεγάλος φαύλος κύκλος που πάλλεται και εκτοξεύει εναντίον της ίδιας του της γραμμής μικρές γαλάζιες κατάρες. Ένας κουφός και μνησίκακος χρόνος που αρέσκεται να φλερτάρει με την άγνοια και εμείς οι κόκκοι του ανεμοστρόβιλου- μικροί και μεγάλοι- ρουφιόμαστε και διασκορπιζόμαστε με ταχύτητα και τα πρισματικά μας μάτια χύνουν δάκρυα από χιόνι που αναμιγνύονται με τον μαινόμενο τυφώνα κάνοντας τα πάντα να δείχνουν άδεια. Η καταστροφή δεν είναι καταστροφή, έχει απαρνηθεί αυτό το όνομα. Αναβαπτίστηκε στα νερά των αναμνήσεων και πήρε τ’ όνομα

σ υ ν ή θ ε ι α

Κι εκεί, ξαπλωμένος σαν έντομο πάνω σε φύλλο προσπαθεί να βρει τη ρίζα αυτού του παραλογισμού, αλλά όλα γυρνάνε με μανία σε χορό δαιμονικό και σκόνη καλύπτει τ’ άστρα. Μπαίνει στη θάλασσα για να βρει ένα άλλο μονοπάτι μα τα φταρνίσματα του ειδώλου κάνουν και τους καρχαρίες να ντραπούν.

Μια υπέρμετρη σκληρότητα

οι δύο που ήταν ένας

μια λύτρωση

που έχασε το δρόμο

Αναρριχάται με νύχια και με δόντια στη καταιγίδα. Βασίζεται στην αντοχή των κυνοδόντων του, να μπορούν να μασάν καλά τα πανιά ώστε να φτάσει στους εγκλεισμένους αστερισμούς που λίγοι ξέρουν ποιοι είναι. Να κάνει το ναυάγιο να ταξιδέψει ξανά