Το όραμα

Περιμένοντας κάποιον ήχο μέσα στην ησυχία της νύχτας. Κάποιον ήχο που προσδοκά με τρόμο. Αναμένοντας το ξεφλούδισμα των προσωπείων και την εμφάνιση του πυρήνα της ύπαρξης.

Το διαχωρισμό

πραγματικότητας

και προσδοκίας

Στέκεται στο σταυροδρόμι μα αυτό γυρίζει. Γυρίζει συνέχεια και φέρνει ναυτία στο κλειδί της ζωής. Κοιτά ψηλά στο απέραντο σκοτάδι αλλά το είδωλο έχει εξαφανιστεί. Ή έχει γίνει πολύ μεγάλο που αντικατέστησε τον ουρανό. Είχε δει κάποτε, του ήρθε η εικόνα

κοιτώντας από μια

κλειδαρότρυπα,

το ηλιακό σύστημα

να περνά

από μπροστά του

κι εκείνος να παρασύρεται σε ένα σύμπλεγμα ανατριχίλας και έκστασης

αλληλένδετο

μ’ αυτόν

αδιαπέραστο

γι’ άλλους

Μετά έριξε το βλέμμα του μέσα στο σπίτι και χάζευε απορημένος το φυτό που αιωρούνταν στη μέση του δωματίου. Είχε δύο ήλιους αντί για άνθη και την αλυσίδα του DΝΑ για κοτσάνι. Οι ρίζες του έφταναν ως το πάτωμα χαϊδεύοντας το απαλά. Περίμενε να δει πότε οι ήλιοι εκείνοι θ’ άρχιζαν να φωτίζουν, πότε οι ρίζες θα διεισδύσουν στο πάτωμα, να στεριώσει το όραμα.

Ακόμα περιμένει

Κάτι όμως φέγγει

απροσδιόριστη ακόμα

είναι όμως

η πηγή του