Ταξίδι σε μια λαμαρινένια πραγματικότητα

Τι να πρωτοπώ για αυτόν το δίσκο; Οι Coroner στα 80's ήταν μια κορυφαία τεχνική thrash μπάντα με δισκάρες όπως τα Punishment for Decadence και No More Color. Αυτό εδώ όμως που κυκλοφόρησε στα 1993 είναι κάτι άλλο γι'αυτό και του αφιερώνω το πρέπον χώρο. Σκοτεινό και παγωμένο σαν ερειπωμένο εργοστάσιο, αφιλόξενο μα συνάμα δεκτικό σε όσους αντέξουν να το κοιτάξουν στα μάτια, το Grin προσφέρει ένα αλλόκοτο ταξίδι από την αρχή μέχρι το τέλος. Δε καταλαβαίνεις πότε τελειώνει, σε ρουφάει σα μαύρη τρύπα, ελίσσεσαι, παγώνεις και ανασταίνεσαι ξανά. Τα πυρηνικά του riffs, το μπάσο που σε σφίγγει σα βόας, τα βραχνά, σχεδόν μηχανικά, αλλά τόσο εκφραστικά φωνητικά...
Στίγματά του συνάντησα αργότερα σε αριστουργήματα όπως τα Aenima, 666 International, Thorns και Monotheist. Δε ξέρω αν είναι εκούσια ή μέρος μιας ανώτερης νοημοσύνης μα το νόημα δεν είναι αυτό. Το Grin είναι μια μηχανή που προσπαθεί να αποκτήσει ζωή. Όταν θυμώνει γίνεται τρομακτικά πειστική, όταν χαμογελά, απλώς μειδιά...

...

Ζέστη. Αναχρονιστικά καρδιοχτύπια. Βλέπω videos της Marina Abramovic και ακούω Underworld. Ταιριάζουν νομίζω. Ζέστη.

Αδαμαντία!

Μιας και είμαι σε μια κάποια διάθεση αυτές τις μερές, αυτό είναι ίσως το πιο μελαγχολικό τραγούδι που έχω ακούσει απο μια φωνή μα τι φωνή

Σκέψεις εκτός χρόνου

Χτες έπρεπε να φορέσω το καλύτερο μου χαμόγελο, μια άκαμπτη και άβολη μάσκα, ένα πέτσινο πανί που ασφυκτιώ μέσα της. Αλλά έπρεπε. Ποιά είναι άραγε η συνταγή; Δέκα σταγόνες δηλητήριο για μια σταγόνα αδρεναλίνης; Και γιατί, αφού το έχω αντιληφθεί, όλα τα πράγματα που ποτέ δε κατάλαβα καθρεφτίζονται σ' αυτό το καλειδοσκοπικό πρόσωπο. Το μεγάλο δίλλημα είναι αν μια αποτυχία που δικαιώνει τις αντιλήψεις μου είναι προτιμότερη από μια ανέλπιστη επιτυχία που μπορεί να με γεμίσει αλλά και να με αναιρέσει.
Οι σαύρες παίρνουν το χρώμα του περιβάλλοντος για να προστατευτούν από τους εχθρούς. Άραγε αυτή η τεχνική είναι χρήσιμη για τους ανθρώπους; Είναι άραγε οι σαύρες ευτυχισμένες;
Δε ξέρω γιατί τα γράφω αυτά, δε ξέρω καν αν κάποιος τα γράφει με το χέρι μου, που με κάνει ένα σάπιο σαμάνο, δεν έχει σημασία, αρκεί που αποτυπώνονται.

Ερεθίσματα: The Kinsey Report-Full Moon on Main Street, ένα χαμόγελο, η ανάγκη για μάταιες πράξεις

Playlist: μέσα στη κάψα του Ιουλίου

Iota- Tales
Απίθανο heavy/stoner με μπόλικη...αμμοψυχεδέλεια(Kyuss δηλαδή), ότι πρέπει!

The Dillinger Escape Plan- Ire Works
Από τους καλύτερους δίσκους της προηγούμενης χρονιάς. Το ξαναλιώνω. Οι τύποι είναι πολύ μπροστά, ακούς το Ire Works και βλέπεις... fireworks από τη πόρωση.

Nightstalker- Use
Κορυφαία stoner μπάντα όχι μόνο για τα Ελληνικά δεδομένα. Καρα-cult.

Pain of Salvation- Be
Ένα άλμπουμ που ξεπερνά τα όρια της μουσικής, ένα έργο βαθύ, φιλοσοφικό και φυσικά με κομματάρες.

Cartoons!

Μ'έχει πιάσει ένας παλιμπεδισμός τελευταία και λιώνω στο youtube βλέποντας παλιά αγαπημένα καρτούν και φχαριστιέμαι όσο δεν πάει. Έτσι, είπα να κάνω ένα αφιερωματάκι σε μερικά από αυτά έτσι, σαν ευχαριστώ για τις ατελείωτες ώρες που πέρασα μαζί τους. Let's go.

Transformers

Πρώτο και καλύτερο.Οι περιπέτειες των Autobots και των Decepticons, ρομπότ που μετά από μια μάχη στον πλανήτη Cybertron καταλήγουν στη Γη και μάχονται για την απόκτηση ενέργειας ώστε να επιστρέψουν πίσω. Οι δεύτεροι βέβαια θέλουν και να καταστρέψουν και τον πλανήτη μας, έτσι επέρχεται το αναμενόμενο ξυλίκι. Μεταμορφώνονται σε διάφορα οχήματα ώστε να κυκλοφορούν απαρατήτητοι(;;) και η πιο γαμάτη φάση κατά τη γνώμη μου ήταν όταν οι Autobots δημιουργόυν τους Dinobots, που όπως καταλάβατε γίνονται δινόσαυροι, οι οποίοι είναι τελικά ουδέτεροι και επεμβαίνουν όποτε τους συμφέρει. Θα μπορούσα να γράψω κι άλλα μα το θεωρώ περιττό μιας και η συγκεκριμένη σειρά είναι κλασική.

Silverhawks

Ένα ακόμα τεράστιο κόλλημα. Τέσσερα ανδροειδή και ένα εξωγήινο παιδι-ανδροιδές στρατολογούνται από τον επιστήμονα Stargazer για να αντιμετωπισουν τον Monstar(ο ΑΠΟΛΥΤΟΣ κακός!) που απέδρασε από τη φυλακή και θέλει να γίνει κυρίαρχος του κόσμου της Limbo. Ένας λόγος που κόλλησα με αυτό το καρτούν είναι ο χαρακτήρας του Bluegrass. Καουμπόι και κυβερνήτης του Mirage, του σκάφους των Silverhawks, ο οποίος έχει μια κιθάρα μόνιμα στα χέρια και όταν παίζει πετάει λέιζερ απο το headstock. Κλασικές είναι οι μάχες του με την Melodia, τσιράκι του Monstar η οποία πετάει λέιζερ από ένα συνθεσάιζερ. Γαμάτοι χαρακτήρες και μουσική σ' αυτήν την all-time classic σειρά.

Thundercats

Καλά τι να πούμε εδώ; Από τα πιο αγαπημένα καρτούν της γενιάς μου. Πόσες φορές, πείτε μου πόσες, έχετε επικαλεστεί το μάτι της Thundera όταν ήσασταν μικροί; Πέρα απο τη πλάκα ο Lion-O, η Cheetarah(κλασικός παιδικός έρωτας), ο Panthro και οι υπόλοιποι έχουν ορίσει πιστέυω την παιδική ηλικία πολλών και είναι πραγματικά συγκινητικό να ξαναβλέπεις επεισόδια μετά από καιρό. Τέλος πάντων τα Thundercats μάχονται έναντίον του Mum-Ra(και γαμώ τα ονόματα έτσι;) και των μεταλλαγμένων του που θέλουν ν'αποκτήσουν το σπαθί του Lion-O (το μάτι της Thundera) και φυσικά σαν κακοί που σέβονται τον εαυτό τους να κατακτήσουν και τον κόσμο μια ψιλή, έτσι για να ολοκληρώσω το στόρι στα γρήγορα.

Samurai Pizza Cats

Αυτό εδώ είναι καλτιά του κεράτά, αλλά επίσης απόλυτα αγαπημένο. Τρία γατιά που όταν δε δουλεύουν σε πιτσαρία παίρνουν τα όπλα και μάχονται το κακό. Τρελό ακούγεται και έιναι, όπως και απόλυτα διασκεδαστικό! Respect.


Φυσικά δεν θα μπορούσα να μην αναφέρω και τα: Saber Raider, Teenage Mutant Ninja Turtles, Juohmaru, Robotech, Medabots, Voltron. Είναι και κάποια άλλα μα η μνήμη μου δε βοηθάει αυτή τη στιγμή. Κάποια άλλη φορά ίσως.

The "kalio arga para pote" list

Η μουσική είναι τεράστια, το έχετε καταλάβει. Συνεπώς υπάρχουν πράγματα που αξίζουν τρελά αλλά λόγω έλλειψης χρόνου ή αδιαφορίας ή βλακείας τελοσπάντων δεν τα αντιλαμβανόμαστε εγκαίρως. Ορίστε μερικά απο αυτά απο τη πλευρά μου. Mea culpa!

The Tea Party

Είχα ακούσει εξαιρετικά λόγια γι' αυτούς τους Καναδούς αλλά δεν είχα μπει στον κόπο να τους ακούσω. Μέγιστο λάθος, το υπέροχο rock/hard rock/prog rock τους διανθισμένο με ανατολίτικες (Kashmir γαρ) και blues επιρροές είναι απόλυτα εθιστικό και συναρπαστικό. Ο ιθύνων νους Jeff Martin έχει μια βραχνή, βαθιά φωνή που γραπώνει και συγκινεί. Πάνω απο όλα οι μελωδίες βέβαια. Ξεκινώντας απο τους Zeppelin δεν διστάζουν και να πειραματιστούν κάνοντας τις δουλειές τους μια εμπειρία για τα αυτιά. Ακούστε οποσδήποτε τα Edges of Twilight, Interzone Mantras και TRIPtych.

David Bowie

Ναι, ξέρω θα μου πείτε τώρα τον έμαθες τον Bowie; Kανονικά ναι, είχα ακούσει αρκετά κομμάτια του αλλά ποτέ δεν έκατσα να ασχοληθώ ιδαίτερα. Ακούγοντας τα παλιά του άλμπουμ κυρίως έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Progressive rock υψηλής ποιότητας και εκκεντρικής αισθητικής, απλά υπέροχο! Δισκάρες όπως τα Ziggy Stardust, The Man Who Sold the World, Space Oddity, ακόμα και το πιο 80's pop Let's Dance που παίζει κιθάρα ο Stevie Ray Vaughan αξίζουν την προσοχή σας.

Madrugada

Άλλο ένα συγκρότημα που με άφησε άφωνο όταν αποφάσισα να το ακούσω κανονικά. Φοβερές μελωδίες, συνθέσεις ουσιαστικές, γεμάτες συναίσθημα και η φωνάρα του Sivert Hoyem που με στοίχιωσε απο τη πρώτη στιγμή. Αρχικά τους θεωρούσα αρκετά υποτονικούς αλλά τελικά κατάλαβα πως όταν θέλουν ροκάρουν για τα καλά, το απέδειξαν και στη συναυλιά τους στη Θεσσαλονίκη, όπου και παραβρέθηκα, κάνοντας τους πλέον ένα απο τα αγαπημένα μου groups. Grit, The Deep End και το θεικό Live at Tralfamadore είναι μερικά μόνο απο την κατηγορία must-listen.

Killing Joke

Τους ήξερα απο τη διακευή των Metallica στο the Wait. Ύστερα απο πολύ καιρό άκουσα το πρώτο τους άλμπουμ και αρκετό καιρό μετά έπεσαν στα χέρια μου τα 90's πονήματα του τρελο-Αγγλοϊνδού Jaz Coleman και της παρέας του. Έπαθα πλάκα, πότε ατμοσφαιρικό /τελετουργικό και πότε πορωτικό μέχρι τελικής πτώσεως το industrial metal/rock των Killing Joke γαμάει και δέρνει και λογαριασμό δε δίνει! Τα Pandemonium, Democracy, Killing Joke και Hosannas from the Basements of Hell προτείνονται ανεπιφύλακτα.

Summer Playlist

Ιδού κάποια χαρούμενα(ΧΑ!) και καλοκαιρινά(ΧΑ ΧΑ!) άλμπουμ που ερεθίζουν τ'αυτιά μου μέσα στη κωλοζέστη. Α, και υπόψη όλο το καλοκαίρι θα σας πρήξω με playlist και λοιπά αφιερώματα, κουλτούρα απο Σεπτέμβρη ξανά! :-P

Sons of Otis -X
Blutch-Materia
Opeth-Watershed
Sloth-Division 1 State Champs
Keep of Kalessin-Reclaim

Ιέρεια

Έλα και αφαίρεσε τη πανούκλα απο τα σπλάχνα μου
αυτή που φύτεψα μόνος μου
το μελάνι στάζει σαν αίμα
και συ Ιέρεια της Ίσιδας, απρόσιτη,γοητευτική
σχεδόν ανύπαρκτη

πήρες τη κλεψύδρα και την έσπασες στο πάτωμα

φύσηξες τους κόκκους στο στόμα μου
αλλά δε μ' ένοιαξε

Θα μπορούσα να ταξιδέψω ως εσένα
αλλά θα γυρνούσες το κεφάλι
και θα μου έλεγες πως δεν υπάρχεις, πως όλα οφείλονται στην αρρώστια
ίσως να είναι αλήθεια

Τί άραγε να προσκυνούσαν οι σκλάβοι μια ντουζίνα χρόνια τότε;

Έναν ενδοιασμό, μια δειλία, μια γαμημένη ανάγκη;

Μπορεί να παραμιλώ αιώνια, να συνεχίσω να σου λέω να προσέχεις
ουρλιάζοντας απ' το σπασμένο μου μνημείο της υστεροφημίας
αλλά δε θα πιστέψω πως δεν υπήρξες ποτέ.

Hurt...

Ο Ένας, ο Μοναδικός, η Φωνή σε μια διασκευή υπεράνω σχολίων...