Παράσταση

Ανοίξτε την αυλαία παρακαλώ
γιατί ένα ρόλο θα ήθελα να παίξω.
Χέρια φτιαγμένα από κοράλλια παίρνουν στάσεις
βαρύγδουπης απόγνωσης,
γιατί μια σκιά αγκάλιασα κάποτε
και δεν την άφησα να φύγει.

Φίλησα το νόμισμα πριν το ρίξω στον αέρα
αυτό έπεσε κάθετα
σπάνιο, τόσο σπάνιο!
Έπεσα στη θάλασσα με δύναμη
και κολύμπησα με χάρη προς το άγνωστο
ολοκληρώνοντας τη πολυπόθητη μεταμόρφωση,
ένας ιππόκαμπος με δυο ασημένιες σφαίρες για μάτια.

Κλείστε την αυλαία παρακαλώ.
γιατί τον ρόλο μου τον έπαιξα.
Σώμα φτιαγμένο από κοράλλια παίρνει στάση
εμβρυακής γαλήνης,
γιατί μια σκιά αγκάλιασα κάποτε
και την έκανα σκιά μου.

Ιππόκαμπος

Σήμερα είμαι αυτό. Αύριο θα είμαι το άλλο, χθες ήμουν...
Όλα ανήκουν στο ίδιο παράξενο παζλ, τα κομμάτια του οποίου μοιάζουν σαν να κολλήθηκαν μεταξύ τους ώστε να ταιριάξουν με το ζόρι σε ένα άμορφο πίνακα.

Προσπαθώντας να ξεράσω ή να λογοκρίνω τα ανείπωτα λόγια μέσα στο κεφάλι μου, που σπάνια με επισκέπτονται πια σαν αφιλόξενος που είμαι.

Σκέφτομαι και σένα, πιο άμορφη όσο ποτέ, σα πηλός στη βροχή, χαμένη σε μια κλεψύδρα, με το στόμα ραμμένο και να κοιτάζεις μονάχα τους καπνούς που ανεβαίνουν στον ουρανό.

Τώρα λέω να γίνω...