Πόσο
άραγε
μπορεί
ν’ αντέξει
ένα τείχος
;
Ξεμείναμε από βενζίνη στην άνυδρη ερημιά και ένα νεύμα από χέρι δηλητηριώδες μας αφήνει κατάχαμα να σπαρταράμε και ν’ αγωνιούμε στα μικρά κλειστοφοβικά μας καβούκια. Οι λάμπες μέσα έσβησαν και απόλυτο σκοτάδι επικρατεί. Η ψευδαίσθηση όρασης αντανακλάται στις λευκές βούλες που οι αυθυποβαλλόμενες κόρες των ματιών μας νομίζουν πως βλέπουν. Ολόκληρος ο δράκος όμως είναι αόρατος. Γίνεται αντιληπτός δε όταν μου πυρώνει τη καρδιά, δείχνοντας ένα και μόνο πρόσωπο. Όσο αδυνατούσα να το φέρω στη μνήμη μου υπήρχε μόνο πόθος και παράνοια. Αλλά τώρα έπεσα από τ’ αγκάθια στα καρφιά και το φαρμάκι αρχίζει να προσανατολίζεται μέσα στο λαβύρινθο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου