Κυριακή 29 Ιουνίου 2008

Καυτή εικόνα

Πόσο

άραγε

μπορεί

ν’ αντέξει

ένα τείχος

;

Ξεμείναμε από βενζίνη στην άνυδρη ερημιά και ένα νεύμα από χέρι δηλητηριώδες μας αφήνει κατάχαμα να σπαρταράμε και ν’ αγωνιούμε στα μικρά κλειστοφοβικά μας καβούκια. Οι λάμπες μέσα έσβησαν και απόλυτο σκοτάδι επικρατεί. Η ψευδαίσθηση όρασης αντανακλάται στις λευκές βούλες που οι αυθυποβαλλόμενες κόρες των ματιών μας νομίζουν πως βλέπουν. Ολόκληρος ο δράκος όμως είναι αόρατος. Γίνεται αντιληπτός δε όταν μου πυρώνει τη καρδιά, δείχνοντας ένα και μόνο πρόσωπο. Όσο αδυνατούσα να το φέρω στη μνήμη μου υπήρχε μόνο πόθος και παράνοια. Αλλά τώρα έπεσα από τ’ αγκάθια στα καρφιά και το φαρμάκι αρχίζει να προσανατολίζεται μέσα στο λαβύρινθο.

Δευτέρα 23 Ιουνίου 2008

Το όραμα

Περιμένοντας κάποιον ήχο μέσα στην ησυχία της νύχτας. Κάποιον ήχο που προσδοκά με τρόμο. Αναμένοντας το ξεφλούδισμα των προσωπείων και την εμφάνιση του πυρήνα της ύπαρξης.

Το διαχωρισμό

πραγματικότητας

και προσδοκίας

Στέκεται στο σταυροδρόμι μα αυτό γυρίζει. Γυρίζει συνέχεια και φέρνει ναυτία στο κλειδί της ζωής. Κοιτά ψηλά στο απέραντο σκοτάδι αλλά το είδωλο έχει εξαφανιστεί. Ή έχει γίνει πολύ μεγάλο που αντικατέστησε τον ουρανό. Είχε δει κάποτε, του ήρθε η εικόνα

κοιτώντας από μια

κλειδαρότρυπα,

το ηλιακό σύστημα

να περνά

από μπροστά του

κι εκείνος να παρασύρεται σε ένα σύμπλεγμα ανατριχίλας και έκστασης

αλληλένδετο

μ’ αυτόν

αδιαπέραστο

γι’ άλλους

Μετά έριξε το βλέμμα του μέσα στο σπίτι και χάζευε απορημένος το φυτό που αιωρούνταν στη μέση του δωματίου. Είχε δύο ήλιους αντί για άνθη και την αλυσίδα του DΝΑ για κοτσάνι. Οι ρίζες του έφταναν ως το πάτωμα χαϊδεύοντας το απαλά. Περίμενε να δει πότε οι ήλιοι εκείνοι θ’ άρχιζαν να φωτίζουν, πότε οι ρίζες θα διεισδύσουν στο πάτωμα, να στεριώσει το όραμα.

Ακόμα περιμένει

Κάτι όμως φέγγει

απροσδιόριστη ακόμα

είναι όμως

η πηγή του

Τετάρτη 18 Ιουνίου 2008

Οι επισκέπτες


Τους ξαναβρήκε ενώ έκανε βόλτα, μόνος του στο χιόνι. Το κοιτούσε που έπεφτε από ψηλά, γαλήνιο, χωρίς έγνοιες ή παράξενους συντρόφους. Τους ξαναβρήκε όταν κοίταξε έξω από το παράθυρο του λεωφορείου, τους ξαναβρήκε στο δρόμο για το σπίτι. Δεν μίλησε αλλά κάτι γρατζουνούσε τους λοβούς των αυτιών του. Ήθελε να πετάξει μακριά αλλά ένιωθε μύγα χωρίς φτερά. Τον αναζητούσαν. Φώναξαν με ήχους καμένου χαρτιού. Εκείνος με πίσσα στη καρδιά και πέτρες τριγύρω του, τους αγνοούσε ηθελημένα. Αλλά εκείνοι συνέχιζαν. Πρόβαλλαν ολογράμματα που τρομοκρατούσαν. Δούρειους Ίππους του ασυνειδήτου. Έχοντας έρθει σε στενή επαφή και μελετώντας τα δαιμόνια εκείνα στο παρελθόν άφησε τις προκλήσεις να πέσουν στο κρύο πάτωμα δίχως να το σκέφτεται περαιτέρω. Αλλά

γιατί κρύωνε κι αυτός ;

Αργεί να ξημερώσει, η νύχτα θα είναι μακριά και βασανιστική. Οι επισκέπτες δεν πρόκειται να μπουν μέσα. Τέρμα οι ελεημοσύνες, οι αμφίδρομες.

Τους βλέπει μέσα από το τζάμι μα το θολώνει με την ανάσα του. Ανθίσταται. Η λογική και το πνεύμα είναι όπλα ισχυρά. Δεν είναι σίγουρος όμως για το υποσυνείδητο.

Ακόμα φοβάσαι



Ακόμα ελπίζεις

Αυτά ακούει, θολά, πριν αποκοιμηθεί τα τελευταία βράδια.

Ακόμα

δεν

ξημέρωσε

...

Κυριακή 15 Ιουνίου 2008

Η πόλη

Αυτή η πόλη μας πληγώνει. Παρά τις προσπάθειες μας να τη κατανοήσουμε και να την αγαπήσουμε, εκείνη συνεχίζει να μας πληγώνει

Κάθε φορά

μια ακόμη αίσθησή μας

από τις πέντε

- ή μήπως είναι παραπάνω-

μας προδίδει

και βρισκόμαστε μέσα σε έναν κυκεώνα

ψευδών

αντιλήψεων

και

μάταιων παθών

Ω, ναι! Προσπαθήσαμε να καταλάβουμε αυτή τη πόλη, τ’ ορκίζομαι, μα εξακολουθεί να μας πληγώνει. Αυτή η πόλη που δεν μπορούμε να δούμε, αλλά αναπνέουμε μέσα στα σπλάχνα της παίρνοντας στ’ ασθενικά πνευμόνια μας ποτε οξυγόνο και ποτε δηλητήριο

Αυτή η πόλη

που τ’ όνομά της

είναι

...

Πέμπτη 12 Ιουνίου 2008

Doom or be doomed! Μέρος δεύτερον

Με τόσα απίθανα albums που είχα στο μυαλό μου όταν έκανα το πρώτο μέρος ήταν προφανές πως θα χρειαζόμουν και ένα δεύτερο. Ορίστε λοιπόν μερικά ακόμη πολύ αγαπημένα, τα οποία όμως ξεφεύγουν και λίγο από τα στεγανά του είδους. Πολύ μ' αρέσει αυτό.




Candlemass- Epicus Doomicus Metallicus

Το λέει και το όνομα, ο δίσκος που βάφτισε το ιδιώμα αυτό και ενέπνευσε πάρα πολλούς στα χρόνια που ακολούθησαν. Το ντεμπούτο των Σουηδών παρουσίασε έναν ήχο πρωτόγνωρα βαρύ για την εποχή του(1986), με αργόσυρτα riffs, έχοντας ταυτόχρονα έναν επικοδραματικό τόνο που τονίζονταν από τους fantasy στίχους. Τα φωνητικά του Johan Lanquist είναι ανατριχιαστικά, είτε στα αργά σημεία τα οποία είναι και περισσότερα, είτε στις πορωτικές εξάρσεις. Κάπου στο τέλος, στο κομμάτι A Sorcerer's Pledge, μια ομάδα από σύννεφα έρχονται να απαγάγουν τον ήλιο.



Sunno)))- White 1

Το συγκρότημα-ορισμός love it or hate it! Για κάποιους είναι ανούσιος θόρυβος και κουλαμάρα, για κάποιους μαζόχες σα και του λόγου μου όμως, ένα group που έδωσε νέο ορισμό στην λέξη ατμόσφαιρα. Εδώ το doom ξεχειλώνεται όσο δε πάει. Οι ταχύτητες πανε για ύπνο και ο πραγματικά τερατώδης ήχος θυμίζει περισσότερο παραισθησιογόνο πέπλο. Σ' αυτό τον το δίσκο (η αλήθεια πονοκεφάλιασα για να επιλέξω ποιον αλλά αυτός είναι ο αγαπημένος μου τελικά) η προσθήκη φωνητικών και πρωτόλειων drums ενισχύει το όραμα των δύο κιθαριστών κάνοντας την ατμόσφαιρα απόλυτα εικονοπλαστική μέσα στο μινιμαλισμό των ενορχηστρώσεων. Η ακρόαση με ακουστικά είναι πραγματικά συγκλονιστική.


Unearthly Trance-Seasons of Seance,Science of Silence

Ακόμη ένα ντεμπούτο, ιδιαίτερα αγαπημένο. Εδώ οι Αμερικανοί αυτοί προσθέτουν στο θεοσκότεινο, νιχιλιστικό τους doom την αγάπη τους για το black metal, συνεπώς η ατμόσφαιρα παγώνει επικίνδυνα και εμέις τρίβουμε τα χέρια μας όχι για να ζεσταθούμε, αλλά απο ευχαρίστηση. Οι ταχύτητες είναι φυσικά αργές και τα όποια γρήγορα περάσματα(τα οποία καθόρισαν τον ήχο τους στη πορεία) απλώς συντελούν σε ένα και μοναδικό συμπέρασμα: Δισκάρα!



Khanate-Khanate

Σαπίλα, σαπίλα, σαπίλα! Αυτή η λέξη μου έρχεται στο μυαλό
όταν σκέφτομαι αυτούς εδώ. Η έννοια αργόσυρτο πάει σε άλλα επίπεδα, πραγματικά είναι απο τα πιο αργά πράγματα που έχουν κυκλοφορήσει και σε συνδυασμό με τα άρρωστα φωνητικά κάνουν το album να μοιάζει περισσότερο με τελέτή αυτοβασανισμόυ (ή αυτολύτρωσης αν προτιμάτε). Στη συνέχεια κυκλοφόρησαν ενα ep ενώ το δεύτερο album τους έιναι ακόμα πιο αργό. Ναι είναι δυνατόν, πιστέψτε με!



Τελειώνοντας θα ήθελα να αναφερθώ και σε κάποια άλλα συγκροτήματα τα οποία αξίζουν να τα ψάξετε γιατί πολύ απλά σπέρνουν. Obsessed, Saint Vitus, Burning Witch, Iron Monkey, EyeHateGod, Grief, Winter, Thergothon, Goatsnake, Krux, Warhorse, Sourvein, Ramesses, Yob.

Τρίτη 10 Ιουνίου 2008

Mίσος

Κατά τη διάρκεια του λήθαργου, οι λωποδύτες των ψυχών βγήκαν για κυνήγι. Θυμάμαι που σου είπα να με συναντήσεις στο πάτο του ματωμένου πηγαδιού. Κι εσύ έκλαψες δυνατά

αλλά δεν άκουσα τίποτα

και συνέχισες να με κοιτάς

αηδιασμένη

Καθώς η νύχτα αντανακλούσε τη βροχή, ήρθαν κι άλλες ηλιαχτίδες να με κάψουν αλλά δεν τις άφησα, είχαν ξερά χείλη. Άναψα ένα τσιγάρο, μεταμορφώθηκα σε ομιχλώδη καθρέφτη και άφησα να με καταραστούν οι άνθρωποι, να μη χτυπήσει ξανά εκείνη η καρδιά με τους γδούπους που ξεκουφαίνουν

Ποιος ήταν εκείνος;

Τι θα πει εκείνος;

Γιατί συνεχίζεις να με κοιτάς

;

Κάτι απροσδιόριστο μ’ ακούμπησε στο μπράτσο και δεν μπορούσα να μιλήσω.

Ακατέργαστοι πόθοι

δεν πρόλαβα να τους σκεφτώ και

εξαφανίστηκαν αμέσως

προσβεβλημένοι από τη έλλειψη φιλοξενίας μου

Ποιος τους είπε πως είχα ποτέ μου σπίτι;

Μια μέρα θέλαμε να πεθάνουμε αλλά μάλλον ξεχάσαμε πως το είχαμε

κάνει ήδη

Παρασκευή 6 Ιουνίου 2008

Playlist



Naer Mataron-Praetorians
Οταν έφυγε ο Μορφέας ήμουν επιφυλακτικός με το νέο πόνημά τους. Ελα όμως που έπεισαν τον Vicotnik να αναλάβει τα φωνητικά!! Συνεπώς ούτε γάτα, ούτε ζημιά! Εδώ θα ακούσετε δολοφονικά riffs με κάποιες death metal πινελιές αλλά πάντα στα γνώριμα χωράφια που μας έχουν συνηθήσει. Οι ταχύτητες μπορεί να έχουν πέσει ελαφρώς αλλά η βαρβαρότητα δηλώνει παρούσα. Σίγουρα δεν είναι το καλύτερό τους (το βραβείο πάει στο discipline manifesto) αλλά είναι ένας ποιοτικότατος blackmetal δίσκος.

Cobalt-Eater of Birds
Τα είδα όλα! Μιλάμε τέτοια δισκάρα στο χώρο του black είχα καιρό ν'ακούσω! Εντάξει βγήκε πριν κανα-δυο χρόνια αλλά εγώ τώρα το άκουσα και μακάρι να το είχα κάνει πιο πριν. Η πόρωση χτυπάει κόκκινα καθώς τα κομμάτια είναι λυσσαλέα έχοντας παράλληλα και μια thrash λογική που τα κάνει ακόμα πιο καύλα! Τα ήρεμα/μελωδικά σημεία απλά δένουν το γλυκό.

The Offspring-Ixnay on the Hombre
Είχα να τους ακούσω κάτι αιώνες και μου έλειψαν, ειδικά αυτός ο δίσκος. Με κάνουν και νιώθω ξανά 15 και το λέω για καλό!

Protest the Hero-Fortress
Πολύ ενδιαφέρουσα κυκλοφορία στο χώρο του neo-prog/hardcore. Δυνατά riffs αφήνουν τη θέση τους σε όμορφα refrains με συνεχείς αλλαγές ρυθμού και διάθεσης. Θέλει μπόλικες ακροάσεις αλλά στο τέλος ανταμέιβει.

Yakuza-Transmutations
Ακόμα ένας δίσκος που δίνει στη έννοια progressive τον πραγματικό της ορισμό. Εδώ ακούμε σαξόφωνα, σημεία που παραπέμπουν σε soundtrack, κλασικομεταλλάδικα περάσματα και όλα αυτά ενώ προσπαθούμε να ακολουθήσουμε τα ίχνη των Neurosis προς ανατολάς. Συναρπαστικό θα το χαρακτήριζα αν και είναι επίσης ένα δύσκολο album.

Πέμπτη 5 Ιουνίου 2008

Αδράνεια


αδράνεια...
αδημονώντας για κάτι που δεν θέλω να γίνει
ακούγοντας ένα τραυλό φλάουτο που δεν υπάρχει
αναμοχλεύοντας σκέψεις απο λέξεις παλιές
αδράνεια...
κλείνω έναν κύκλο και προσπαθώ ν'ανοίξω άλλον
η τσουκνίδα σύρθηκε στο δάχτυλό μου

πάντα έυχομαι να είναι καλά

αδράνεια...

στραγγίζω το μυαλό μου,ο χρόνος πάγωσε
ένα παιδί με προσκαλεί να του δώσω ζωή
μα η φαντασία μου είναι στείρα τώρα
αδρ...

πάντα εύχομαι να είναι καλά
ακόμα και όταν πάψω να σκέφτομαι

Τρίτη 3 Ιουνίου 2008

Ξαφνική αναταραχή

Ι

Κάθεσαι ατάραχος όταν ξαφνικά συμβαίνει

Προσπαθείς να πιαστείς από κάπου. Από τους ήχους των γειτόνων.

Από τη γλυκερή μουσική που στάζει από το ταβάνι.

Από τους ήχους ενός χαλασμένου ραδιόφωνου.

Αλλά αυτό πολλαπλασιάζεται και σε κατανικά.

Βρίσκεσαι με τα χέρια τεντωμένα μπροστά αναζητώντας συνοχή στον ψυχρό αέρα της μεγαλούπολης και μια γλυκόπικρη μελαγχολία σε κυριεύει.

Ξυπνάς

καθισμένος ακόμα στον καναπέ με τα μάτια σου υγρά. Νόμιζες πως δεν θα τέλειωνε ποτέ. Άκουγες ξανά και ξανά, ένιωθες ξανά και ξανά, ώσπου ήρθε το απότομo φινάλε και κάποια διαστροφή σε κάνει να το θέλεις ακόμα.

ΙΙ

- Υπάρχει ένα τεράστιο κενό. Δεν μπορώ να το γεμίσω μ’ αυτά που θέλω οπότε θα βάλω άλλα πράγματα μέσα.

- Τα κενά γεμίζουν μόνο μ’ αυτά που πρέπει. Αλλιώς παραμένουν πάντα κενά.

- Ίσως να το ξεγελάσω τότε

Δευτέρα 2 Ιουνίου 2008

Τυφώνας

Ανάμεσα στις δονήσεις του εγκεφάλου και στη κοσμική σύγχυση αντιλαμβάνεται τη σπειροειδή μορφή της ιστορίας. Δεν έχει τέλος, περιστρέφεται ατέρμονα μα ωστόσο λογχίζει τα σωθικά. Ένας ασύλληπτα μεγάλος φαύλος κύκλος που πάλλεται και εκτοξεύει εναντίον της ίδιας του της γραμμής μικρές γαλάζιες κατάρες. Ένας κουφός και μνησίκακος χρόνος που αρέσκεται να φλερτάρει με την άγνοια και εμείς οι κόκκοι του ανεμοστρόβιλου- μικροί και μεγάλοι- ρουφιόμαστε και διασκορπιζόμαστε με ταχύτητα και τα πρισματικά μας μάτια χύνουν δάκρυα από χιόνι που αναμιγνύονται με τον μαινόμενο τυφώνα κάνοντας τα πάντα να δείχνουν άδεια. Η καταστροφή δεν είναι καταστροφή, έχει απαρνηθεί αυτό το όνομα. Αναβαπτίστηκε στα νερά των αναμνήσεων και πήρε τ’ όνομα

σ υ ν ή θ ε ι α

Κι εκεί, ξαπλωμένος σαν έντομο πάνω σε φύλλο προσπαθεί να βρει τη ρίζα αυτού του παραλογισμού, αλλά όλα γυρνάνε με μανία σε χορό δαιμονικό και σκόνη καλύπτει τ’ άστρα. Μπαίνει στη θάλασσα για να βρει ένα άλλο μονοπάτι μα τα φταρνίσματα του ειδώλου κάνουν και τους καρχαρίες να ντραπούν.

Μια υπέρμετρη σκληρότητα

οι δύο που ήταν ένας

μια λύτρωση

που έχασε το δρόμο

Αναρριχάται με νύχια και με δόντια στη καταιγίδα. Βασίζεται στην αντοχή των κυνοδόντων του, να μπορούν να μασάν καλά τα πανιά ώστε να φτάσει στους εγκλεισμένους αστερισμούς που λίγοι ξέρουν ποιοι είναι. Να κάνει το ναυάγιο να ταξιδέψει ξανά