Σεπτέμβριος 1998. Ο επίλογος ενός παράξενου καλοκαιριού το οποίο πέρασα κυρίως κάνοντας βόλτες στη πόλη με μουσική στα αυτιά. Ο καιρός είχε αρχίσει να θυμίζει φθινόπωρο και σε λίγες μέρες άνοιγαν τα σχολεία. Καθόμουν σε ένα παγκάκι και κοιτούσα ένα δέντρο που τα φύλλα του είχαν αρχίσει να ξεραίνονται και να πέφτουν. Είχε πιάσει και ένα δροσερό αεράκι που μου έφερνε ένα ευχάριστο ρίγος, παράλληλα με τη μελαγχολία της εποχής και του σκηνικού που αντίκριζα Στο walkman μου (ναι, τότε ακόμα χρησιμοποιούσαμε κασέτες) έπαιζε αυτό. Ατμόσφαιρα. Μακάρι να είχα το μυαλό και να έγραφα από τότε.
Φεβρουάριος 2010. Έξι το πρωί. Ο ήλιος ακόμα κοιμόταν και γω οδηγούσα για να μπω στο στρατόπεδο. Το φεγγάρι έλαμπε μπροστά μου. Αριστερά και δεξιά, δέντρα. Το μοναδικό αυτοκίνητο στο δρόμο ήταν το δικό μου. Στα ηχεία έπαιζε αυτό. Απερίγραπτο. Θα θυμηθώ και θα ζήσω κι άλλες τέτοιες σκηνές ελπίζω στο μέλλον.
