Γέννηση του κακού(μέρος 2)

Μπροστά ένα δάσος από μυτερά δέντρα, πράσινα σκούρα, γερμένα προς κάθε κατεύθυνση, κάποια στην ίδια και μια μπλε άμμος να τα περιλούζει. Σηκώθηκε τυφώνας, οι σκιές δείχνουν αλλού. Ένας μικρός Ίκαρος βολτάρει γύρω από τον ήλιο μα δε καίγεται. Ανόσια δύναμη της συσπείρωσης και της εκτόξευσης. Ίσως είναι μικρός ο ήλιος, ίσως πάλι να είναι μεγάλος ο εκάστοτε Ίκαρος.

Περπατά μα τα πάντα τρέμουν. Βλέπει τον εαυτό του να εξαφανίζεται και να εμφανίζεται ξανά μέσα στο καπνό. Ο γκρεμός πλησιάζει, το χάος βρυχάται, δεν θέλει να τελειώσει τόσο σύντομα. Το πράσινο τερατάκι πέφτει, τεντώνεται και φαίνεται άψυχο σε μας ενώ η μυρωδιά είναι μαγική, με το στρατό του να παρελαύνει γύρω από το κουφάρι του.

Απαλλαγμένος από ηδυπάθειες, εκμεταλλευόμενος τις τελευταίες αναλαμπές του, δίχως να τον ενδιαφέρουν οι πόνοι στους μύες, κοιτά προς τα πάνω. Οι ίνες γίνηκαν καταρράκτες, ρέοντας ανάποδα. Το ρολόι χτύπησε ξανά.

Τώρα στον πηχτό, δίχως άστρα ουρανό εμφανίζεται ένα τεντωμένο αιδοίο και ένα κεφάλι μωρού να ξεπροβάλλει. Ούτε που ακούσαμε τις κραυγές του σύμπαντος. Η μνήμη χάθηκε, διακλαδίστηκε, η συνείδηση αφορίστηκε, κάθε λέξη δεν ξέρει τι θ’ ακολουθήσει, οι τελευταίες αναλαμπές. Καλώς ήρθες είδωλο