Απαλλαγμένος από ηδυπάθειες, στέκεται εκεί, λεπτόκορμος και παρατηρούσε. Δεν τον ένοιαζαν μήτε τα τσιμπήματα, μήτε τα πράσινα τερατάκια, μήτε οι αράχνες που κατέβαιναν από τα φύλλα.
Τότε ήταν που το είδε, στον κατάμαυρο ουρανό, ένα έμβρυο, ήρεμο, τεράστιο μέσα σε μια πεντάλφα, να κουλουριάζεται και να ρουφά αστρόσκονη με τον ομφάλιο λώρο στο άπειρο συνδεδεμένο, εκεί αγέρωχο, πρωτόλειο να περιμένει τη σειρά του. Έπειτα έσβησε.
Ήταν στο δωμάτιο τώρα. Πιο ζεστά, πιο ήσυχα και καθόταν. Μα οι τοίχοι έλιωσαν, έγιναν ρευστοί σα μέλι και χύθηκαν στο πάτωμα. Κάποιες ίνες τους ανέβηκαν ως τον ουρανό, ως εκεί που δέσποζε, που βασίλευε το είδωλο. Και σχηματίστηκαν ξανά αριστερά και δεξιά του.- Το πράσινο τερατάκι συσπάστηκε κι αυτό και ευθυγραμμίστηκε με το χρόνο που δεν υπήρχε.- Νέους τοίχους έβλεπε τώρα, μουτζουρωμένους και στο μέσο του καθενός μια κορνίζα με ένα μάτι που τον παρατηρούσαν ύπουλα. Πότε μπλε, πότε μαύρα, δεν είχε σημασία τα ήξερε καλά αυτά τα μάτια. Τον διατρυπούσαν, τον ψαχούλευαν με αόρατα χέρια, με βλεφαρίδες λόγχες, διαπεραστικά, εξεταστικά, με διχαλωτή γλώσσα.
Μπροστά και πίσω μόνο χάος, εκατέρωθεν οι βδελυρές και γοητευτικές ματιές.
Ξαναβγήκε έξω. Τι να ήταν αυτό; Μια μαύρη τρύπα σε πράσινο φόντο που μιλούσε σε απευθείας σύνδεση με το σύμπαν; Ή μήπως ένα ζουζούνι που κοιμόταν πάνω στο φύλλο;
Χάθηκε η μνήμη, χάθηκε
έμεινε ξέμπαρκη σαν αλυσίδα
στο λευκό φως που ξεπροβάλλει
από κάτω της
τέντωμα, ανάταση, το κέρατο σταθερό
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου