The "kalio arga para pote" list

Η μουσική είναι τεράστια, το έχετε καταλάβει. Συνεπώς υπάρχουν πράγματα που αξίζουν τρελά αλλά λόγω έλλειψης χρόνου ή αδιαφορίας ή βλακείας τελοσπάντων δεν τα αντιλαμβανόμαστε εγκαίρως. Ορίστε μερικά απο αυτά απο τη πλευρά μου. Mea culpa!

The Tea Party

Είχα ακούσει εξαιρετικά λόγια γι' αυτούς τους Καναδούς αλλά δεν είχα μπει στον κόπο να τους ακούσω. Μέγιστο λάθος, το υπέροχο rock/hard rock/prog rock τους διανθισμένο με ανατολίτικες (Kashmir γαρ) και blues επιρροές είναι απόλυτα εθιστικό και συναρπαστικό. Ο ιθύνων νους Jeff Martin έχει μια βραχνή, βαθιά φωνή που γραπώνει και συγκινεί. Πάνω απο όλα οι μελωδίες βέβαια. Ξεκινώντας απο τους Zeppelin δεν διστάζουν και να πειραματιστούν κάνοντας τις δουλειές τους μια εμπειρία για τα αυτιά. Ακούστε οποσδήποτε τα Edges of Twilight, Interzone Mantras και TRIPtych.

David Bowie

Ναι, ξέρω θα μου πείτε τώρα τον έμαθες τον Bowie; Kανονικά ναι, είχα ακούσει αρκετά κομμάτια του αλλά ποτέ δεν έκατσα να ασχοληθώ ιδαίτερα. Ακούγοντας τα παλιά του άλμπουμ κυρίως έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Progressive rock υψηλής ποιότητας και εκκεντρικής αισθητικής, απλά υπέροχο! Δισκάρες όπως τα Ziggy Stardust, The Man Who Sold the World, Space Oddity, ακόμα και το πιο 80's pop Let's Dance που παίζει κιθάρα ο Stevie Ray Vaughan αξίζουν την προσοχή σας.

Madrugada

Άλλο ένα συγκρότημα που με άφησε άφωνο όταν αποφάσισα να το ακούσω κανονικά. Φοβερές μελωδίες, συνθέσεις ουσιαστικές, γεμάτες συναίσθημα και η φωνάρα του Sivert Hoyem που με στοίχιωσε απο τη πρώτη στιγμή. Αρχικά τους θεωρούσα αρκετά υποτονικούς αλλά τελικά κατάλαβα πως όταν θέλουν ροκάρουν για τα καλά, το απέδειξαν και στη συναυλιά τους στη Θεσσαλονίκη, όπου και παραβρέθηκα, κάνοντας τους πλέον ένα απο τα αγαπημένα μου groups. Grit, The Deep End και το θεικό Live at Tralfamadore είναι μερικά μόνο απο την κατηγορία must-listen.

Killing Joke

Τους ήξερα απο τη διακευή των Metallica στο the Wait. Ύστερα απο πολύ καιρό άκουσα το πρώτο τους άλμπουμ και αρκετό καιρό μετά έπεσαν στα χέρια μου τα 90's πονήματα του τρελο-Αγγλοϊνδού Jaz Coleman και της παρέας του. Έπαθα πλάκα, πότε ατμοσφαιρικό /τελετουργικό και πότε πορωτικό μέχρι τελικής πτώσεως το industrial metal/rock των Killing Joke γαμάει και δέρνει και λογαριασμό δε δίνει! Τα Pandemonium, Democracy, Killing Joke και Hosannas from the Basements of Hell προτείνονται ανεπιφύλακτα.