Χτες έπρεπε να φορέσω το καλύτερο μου χαμόγελο, μια άκαμπτη και άβολη μάσκα, ένα πέτσινο πανί που ασφυκτιώ μέσα της. Αλλά έπρεπε. Ποιά είναι άραγε η συνταγή; Δέκα σταγόνες δηλητήριο για μια σταγόνα αδρεναλίνης; Και γιατί, αφού το έχω αντιληφθεί, όλα τα πράγματα που ποτέ δε κατάλαβα καθρεφτίζονται σ' αυτό το καλειδοσκοπικό πρόσωπο. Το μεγάλο δίλλημα είναι αν μια αποτυχία που δικαιώνει τις αντιλήψεις μου είναι προτιμότερη από μια ανέλπιστη επιτυχία που μπορεί να με γεμίσει αλλά και να με αναιρέσει.
Οι σαύρες παίρνουν το χρώμα του περιβάλλοντος για να προστατευτούν από τους εχθρούς. Άραγε αυτή η τεχνική είναι χρήσιμη για τους ανθρώπους; Είναι άραγε οι σαύρες ευτυχισμένες;
Δε ξέρω γιατί τα γράφω αυτά, δε ξέρω καν αν κάποιος τα γράφει με το χέρι μου, που με κάνει ένα σάπιο σαμάνο, δεν έχει σημασία, αρκεί που αποτυπώνονται.
Ερεθίσματα: The Kinsey Report-Full Moon on Main Street, ένα χαμόγελο, η ανάγκη για μάταιες πράξεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου