Αστρόσκονη

H χορδή που συνδέει το κεφάλι μου με τ' άστρα ταλαντεύεται συνέχεια από κάτι και μου προκαλεί αναγούλα. Δεν θα τ' ονόμαζα θεό, η κρίση του παραείναι ακέραιη και το μίσος του τυφλό.

Ένα πέτρινο κεφάλι δράκου ρίχνει το τοξικό του σάλιο στον ώμο μου. Πέντε άμορφα σώματα, σα μαύρα φαντάσματα προσκυνούν ένα τεράστιο πιάνο στη κορυφή ενός βουνού. Δεν ξέρω γιατί αυτές οι εικόνες μου μιλούν όποτε κλείνω τα μάτια. Μάλλον καταλαβαίνουν πως δυσκολεύομαι να γυρίσω το κεφάλι.

Παρατηρώντας μονάχα δύο σκούρα βότσαλα απ' όλα τα πράγματα του κόσμου σα να είναι τα μόνα που έχουν σημασία.

Πετσοκόβω τη χορδή, πετσοκόβω τα δεσμά και ουρλιάζω καθώς η αστρόσκονη μπαίνει στα αμύητα πνευμόνια μου.

κι ανεβαίνω

ή μήπως

βουλιάζω;