Γιατί γράφω;

Ο λόγος είναι προφανής και τον έδωσε ο Βίκτωρ Ουγκώ όταν έγραψε τη Παναγία των Παρισίων. Αυτή η λέξη ήταν και η αφορμή για να το γράψει άλλωστε, όταν την είδε χαραγμένη (στα Ελληνικά παρακαλώ) σε έναν τοίχο του καθεδρικού: Ανάγκη. Το θέμα είναι άλλο όμως. Δε ξέρω αν φταίει το κρύο που έπιασε για τα καλά εδώ, πάντως εδώ και καιρό ψάχνω ένα νόημα σε όλα αυτά. Το να γράφεις για να εκφράσεις κάτι είναι κάτι καλό, όταν μπαίνεις στη διαδικασία (ή πέφτεις στη λούμπα) του να τα βγάλεις προς τα έξω και ειδικά στο πράγμα που λέγεται ίντερνετ, γίνεται από εμμονή μέχρι μηχανισμός εγωκεντρικότητας. Τουλάχιστον η εμπειρία μου αυτά μου υπαγορεύει. Εγώ απλώς κάθομαι, καπνίζω και ακούω noise.
Ποια ανάγκη ικανοποιώ με όλα αυτά, γιατί ένα κομμάτι μου θέλει να κάνει επιτυχημένο το blog αυτό χωρίς αποτέλεσμα, τι σκατά παραπάνω θέλω να αποδείξω όταν μπορώ απλά να τα στέλνω στους φίλους μου ή σε άλλη περίπτωση να τα κρατάω σε κάποιο συρτάρι; Διαδικτυακός υπαρξισμός μοιάζει αυτό το παραλήρημα. Δε προσπαθώ να βγάλω άκρη σε αυτά τα ερωτήματα αλλά γράφοντάς τα μοιάζουν κάπως πιο απλά. Ήδη ένα κομμάτι μου, μου λέει τι μαλακίες γράφεις;
Μέσα από όλα αυτά, το χάος του ίντερνετ, το μανδύα του τέρατος του χιονιού, να θέλω να αντιστρέψω αυτά που στερήθηκε ο σάρκινος μανδύας μου. Δεν έχει σημασία καθώς έχω συνηθίσει να κάνω πράγματα απλά για να τα κάνω χωρίς περαιτέρω επεξηγήσεις.