Ο τράγος και η σπηλιά

... ένας τράγος με στραβά δόντια φύλαγε την είσοδο της σπηλιάς, πήγαινε πέρα δώθε σα να ήταν σε κουνιστή πολυθρόνα. Μου μίλησε για τη γαλάζια φωτιά, αρχαία ιστορία, φοβόμουν να ακούσω, ήθελα να φωνάξω μα δε θα με άκουγε κανείς. Μύριζα τις πέτρες και το βρεγμένο χορτάρι, ποθούσα να μπω μέσα, να συνεχίσω το φονικό. Κατάλαβε τις προθέσεις μου ο τράγος και χαχάνισε, αναρωτήθηκα γιατί έπρεπε πάντα να υπάρχει ένας φύλακας. Τότε εκείνος σούφρωσε το μουσούδι του και παραμέρισε. Μέσα στη σπηλιά άκουγα βιολιά ή ήταν μέλισσες που μάλωναν, δε ξέρω. Παγωμένο νερό έσταζε στο κεφάλι μου. Προχώρησα περιμένοντας να δω κάποιον αλλά δεν είδα τίποτα παρά μόνο πυγολαμπίδες και φωνές μέσα στο μυαλό μου. Πού σκατά ήταν; Από ποιόν έπρεπε να ακούσω αρχαίες ιστορίες, σε ποιόν έπρεπε ν' αρνηθώ τα πάντα; Βγήκα έξω ζαλισμένος και ο τράγος με κοιτούσε στα μάτια, με κοιτούσε με τα μάτια μου...