Α

Φθονεί η ψυχή
τους ζυγούς
μα δε το παραδέχεται.
Τα δάκρυα του βουνού μονάχα μαζεύει
καρτερικά
και τα παγώνει.

Το ίδιο της το αίμα ρουφά,
τις σάρκες της σκίζει με μανία,
τους εαυτούς της καταριέται,
τη σοφία της απαρνιέται,
επιθυμώντας να πάει πίσω στην αρχή

ανυπάκουη

ανάσα

ανυπόστατη

αγάπη

άλγος

αιώνων