Σήμερα είμαι αυτό. Αύριο θα είμαι το άλλο, χθες ήμουν...
Όλα ανήκουν στο ίδιο παράξενο παζλ, τα κομμάτια του οποίου μοιάζουν σαν να κολλήθηκαν μεταξύ τους ώστε να ταιριάξουν με το ζόρι σε ένα άμορφο πίνακα.
Προσπαθώντας να ξεράσω ή να λογοκρίνω τα ανείπωτα λόγια μέσα στο κεφάλι μου, που σπάνια με επισκέπτονται πια σαν αφιλόξενος που είμαι.
Σκέφτομαι και σένα, πιο άμορφη όσο ποτέ, σα πηλός στη βροχή, χαμένη σε μια κλεψύδρα, με το στόμα ραμμένο και να κοιτάζεις μονάχα τους καπνούς που ανεβαίνουν στον ουρανό.
Τώρα λέω να γίνω...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου